Gość od Wydłużania [PROLOGUE]

– Witam. Jestem Gościem od Wydłużania.

Przymrużyłam oczy. Nie widziałam go dobrze ze swej pozycji. Zasłaniał słońce.

– A co wydłużasz?

– Zależnie od potrzeby. Co się da.

– A jeśli się nie da?

– To wtedy nie.

– To wydłuż coś.

– Co?

– Cokolwiek.

– Tak też się nie da.

Usiadłam na moim kocyku i próbowałam mu się przyjrzeć. Mimo że teraz słońce nie usiłowało już rozpuścić moich oczu, nie było to łatwe.

– Nie masz twarzy – stwierdziłam, zanim pomyślałam, co mówię.

– Tak ci się tylko wydaje. Nie martw się. To chwilowe. Zobaczysz ją, gdy i ty umrzesz. A stanie się to… - zerknął na ładny skórzany zegarek na prawym nadgarstku – za jakieś trzy godzinki.

– Co?!

– Widzisz to słońce? Jest godzina pierwsza zero siedem w południe, a ty właśnie straciłaś przytomność na środku trawnika. Nie ma tu skrawka cienia i chyba zapomniałaś czapeczki. Niedługo cię znajdą, przewiozą do szpitala, gdzie przez trochę pobędziesz w śpiączce. Potem umrzesz.

Przez jego lekki ton wykładowcy zrozumienie tych rewelacji zajęło mi znacznie dłużej, niż można się było po mnie spodziewać.

– Czekaj, czekaj. Ja nie chcę! – wykrzyknęłam głupkowato.

– Umierać czy być w śpiączce?

Żadnego, cholera! No ale skoro już muszę wybierać.

– Chyba przede wszystkim umierać. Tak. Nie chcę umierać.

– W takim razie mogę wydłużyć okres twojej wegetacji do… powiedzmy… miesiąca? Ale pod jednym warunkiem!

– Warunkiem – powtórzyłam oszołomiona.

– Mhm. Zagrasz ze mną w grę.

– W grę. W grę? Jaką grę?

– Pogadamy, jak już umrzesz.

– Ale ja się przecież…

Podniósł się pełen entuzjazmu. Doszedł już do furtki, gdy jeszcze odwrócił się i szczerząc zęby w uśmiechu (który mogłam sobie tylko wyobrazić, jako że byłam zbyt żywa, by widzieć naprawdę jego twarz) i na odchodne powiedział coś, co jeszcze bardziej zbiło mnie z tropu:

– Będziemy świetną parą. Zobaczysz, Krótka.

Krótka? What the Fatima?

­– …nie zgodziłam.

Dokończyłam cichutko, ale nie miał już kto tego usłyszeć.



_______________________________________
Dopiero raczkuję, lecz mam nadzieję, że moja radosna twórczość spodoba się choć jednej osobie. Jeśli będziesz nią właśnie Ty, proszę, zostaw tu jakiś ślad, że byłeś. To dla mnie ważne. 
Karola